هر آنچه در مورد اسکیت اینلاین باید بدانیم

اسکیت خطی نوعی اسکیت چرخ دار است که برای اسکیت در حالت عادی استفاده می شود. بر خلاف اسکیت چهار چرخ، که دارای دو چرخ جلو و دو چرخ عقب هستند، اسکیت های درون خطی معمولا دارای دو تا پنج چرخ در یک خط واحد هستند. در بعضی از مدل های مخصوص سرگرمی، یک قطعه پلاستیکی “توقف” یا “ترمز” متصل به عقب یکی یا گاهی اوقات هر دو اسکیت است، به گونه ای که اسکیت باز می تواند در صورت تمایل سرعت خود را کم کند یا ترمز بگیرد.

اسکیت خطی چالشی

سبک مدرن اسکیت های خطی به عنوان یک جایگزین برای اسکیت های یخی، توسط یک ورزشکار روسی در هنگام تمرین برای مسابقات المپیک توسعه یافته است. مجله زندگی عکسی از اسکیت باز آمریکایی اریک هایدن، در حال تمرین برای بازی های المپیک 1980، با استفاده از چنین اسکیت در یکی از خیابان ویسکانسین منتشر کرد.

در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990، شرکت Rollerblade، شرکتی که توسط اسکات و برنان اولسون در مینیاپولیس، مینه سوتا تاسیس شده بود، به طور گسترده ای از اسکیت ها که با برند Rollerblade ثبت شده بود، رونمایی کرد.

تاریخچه اسکیت خطی (inline skate)

اسکیت های درون خطی، اسکیت های طراحی شده با عملکرد مانند اسکیت روی یخ در  هوای گرم است که توسط  Louis Legrange فرانسوی در سال 1849 اختراع شد. لگرانژ این اسکیت  را برای یک شخصیت در نمایش طراحی کرد که به نظر برسد که در حال اسکیت روی یخ باشد. اسکیت دچار مشکل و ناموفق بود، زیرا پوشنده قادر به چرخش نبود و نمی توانست توقف کند.

در بین سالهای 1895 و 1899 شرکت مهندسی انگلیس D. Napier & Son Ritter  “اسکیت جاده” ساخت که شامل دو اسکیت با دو چرخ بزرگ در جلو و عقب بود. اولین اسکیت عرضه شده به بازار از این نوع  در سال 1987 توسط Rollerblade بود. در سال 1996، جیسون لوئیس نخستین پیاده روی انفرادی ایالات متحده را با اسکیت خطی انجام داد.

بخش های اسکیت خطی

یک اسکیت از یک بوت که پا در آن قرار می گیرد ساخته شده است. بوت به یک قاب متصل است که چرخ ها را در جای خود نگه می دارد. یاتاقانها اجازه می دهد چرخ ها به صورت آزاد در اطراف محور چرخانده شوند. در نهایت، ترمز لاستیک معمولا به قاب پای راست می چسبد. انواع مختلفی از اسکیت های اینلاین برای انواع مختلف اسکیت مانند اسکیت تهاجمی، اسکیت سرعت، هاکی روی خط و اسکیت هنری وجود دارد. آنها در بوت ها، قاب ها و چرخ هایی که استفاده می شوند تفاوت دارند.

بوت

در اکثر اسکیت ها از بوت بلند استفاده می شود، که دارای پشتیبانی مچ پا بیشتر است و به راحتی اسکیت سواری مخصوصا برای مبتدیان کمک می کند. اسکیت بازان سرعت، اغلب با استفاده از یک بوت کربن فایبرگلاس که پشتیبانی بیشتری دارند و بوت کوتاه تر که اجازه می دهد که فلکشن مچ پا بیشتر شود، استفاده می کنند. در اسکیت تفریحی یک بوت نرم برای راحتی بیشتر استفاده می شود. اما در بسیاری از رشته های دیگر ترجیح می دهند بوت سخت تر، یا برای محافظت از پا در برابر ضربه و یا برای کنترل بهتر اسکیت، استفاده کنند. اسکیت بازان معمولا از بوت هایی استفاده می کنند که با یک لایه فوم ساخته شده اند. بیشتر اسکیت های چالشی از بوت سخت برای افزایش پشتیبانی استفاده می کنند.

فریم

اسکیت های تفریحی معمولی از قاب های ساخته شده از پلی یورتان درجه ی بالا (پلاستیک) استفاده می کنند. فریم های اسکیتی فروشگاه های یا اسباب بازی ممکن است از دیگر انواع پلاستیک تشکیل شده باشد. فریم سرعت اسکیت معمولا از فیبر کربن یا آلومینیوم اکسترود (گران تر است اما بیشتر جامد)، منیزیم و حتی آلومینیوم فشرده شده ساخته می شوند. قاب فیبر کربن گران اما به طور کلی انعطاف پذیری بیشتر، برای داشتن یک سواری نرم ارائه می دهند. به طور کلی، قابهای فیبر کربن حدود 160-180 گرم وزن دارند.

یاتاقان بلبرینگ

یاتاقان بلبرینگ به چرخ ها اجازه می دهد چرخش آزادانه و صاف داشته باشند. بلبرینگ ها معمولا بر اساس مقیاس ABEC، اندازه گیری تحمل دقیق ساخته شده، از 1 (بدترین) تا 9 (بهترین) در اعداد عادی ارزیابی می شود. استانداردهای ABEC در ابتدا برای ماشین آلات با سرعت بالا و سپس در برنامه های اسکیت و غیره مورد استفاده قرار گرفت. دو یاتاقان در هر چرخ استفاده می شود. یاتاقانها به داخل سوراخ هایی که در هر طرف به صورت هیدرولیکی قرار گرفته اند، لغزش می کنند و فلنج به داخل مرکز چرخ متصل می شود و یاتاقان ها را از هم جدا می کند.

چرخ ها

بسته به سبک اسکیت، اندازه چرخها متفاوت است. توجه داشته باشید که عامل سن اسکیت باز بسیار مهم است. اندازه چرخ که یک فرد بالغ استفاده می کند واقعا نباید همانند یک کودک باشد.

44-72 میلیمتر برای اسکیت تهاجمی.
47-80 میلیمتر برای اسکیت هاکی.
68-72 میلیمتر برای اسکیت هنری .
72-80 میلیمتر برای اسکیت باز اسلالوم و اسکیت سواری آزاد.
70-90 میلیمتر برای اسکیت شهری.
72-100 میلی متر برای اسکیت تفریحی عمومی.
80-90 میلیمتر برای قدم زدن با اسکیت اینلاین.
100-125 میلی متر برای  اسکیت سرعت.
تایر 125-150 میلیمتر برای اسکیت در مسیرهای ناهموار.
چرخ ها امروزه تقریبا به طور کلی  از پلی اورتان (یک نوع پلاستیکی بادوام) ساخته می شوند. به طور کلی، چرخ بزرگتر، برای اسکیت سریعتر است. چرخ بزرگ بر روی نقاط ضعف جاده ای مسلط می شود و بنابراین کمتر با اسکیت بازی ناهموار روبه رو می شوید. برخلاف آن، یک اسکیت باز خطی به مراتب کمتر بر روی چرخ های بزرگ سفر می کند.

ترمز پاشنه

ترمز لاستیکی متصل به پاشنه قاب اجازه می دهد تا اسکیت باز با فشردن انگشتان پا روی ترمز بر روی زمین متوقف شود. یادگیری نحوه استفاده از ترمز پاشنه برای مبتدیان بسیار مهم است، زیرا ساده ترین راه برای توقف در شرایط اضطراری و کنترل سرعت در سراشیبی ها است.

اکثر کاربران متوسط ​​تا پیشرفته ترجیح می دهند که از پاشنه پا استفاده نکنند. اسکیت بازان در رشته های اسلالوم آزاد و اسکیت بازان چالشی از ترمزهای پاشنه استفاده نمی کنند، زیرا آنها توانایی اسکیت باز را به طور موثر در انجام حرکات محدود می کنند. اسکیت های تندرو و اسکیت های مسابقه به طور کلی هیچ ترمز پاشنه ای ندارند، در نتیجه اجازه می دهد سرعت و کنترل بیشتری داشته باشید.